Ηφαιστειακά πετρώματα στο καθαρότερο γεωμετρικό σχήμα καθρεφτίζονται στ' ακίνητα νερά.
Ο ήλιος καρφωμένος στην άκρη τ' ουρανού, σημαδεύει το τέλος μιας ακόμη ζεστής, καλοκαιριάτικης μέρας.
Τίποτ' άλλο από θάλασσα... Τίποτα...
Ώρα πολύ προσπαθώ να σου γράψω, μα δε βρίσκω τις λέξεις...
Κι όμως, θαρρώ πως, όλα όσα έπρεπε να σου πω, στα είπα...
Ριπές φωτονίων χύνονται στη θάλασσα που αναρριγά...
Ανάλαφρος αναστεναγμός του απόβραδου, αφρός που σβήνει στην παραλία...
Σε μακρινό τραγούδι.. τώρα που η μέρα πια λιποθυμά...
Όλα μοιάζουν να τραγουδούν τη φοβισμένη κι αφέγγαρη αλήθεια... που κανείς δε θέλει ν' ακούσει...
που στο βάθος όλοι ξέρουν...
Ώρα πολύ, είναι αλήθεια, προσπαθώ να σου γράψω ...
Μα δε βρίσκω σύμμαχο τις λέξεις...
Ανεπαίσθητοι θόρυβοι στραγγίζουν τη σιωπή...
Μέχρι που όλα γίνονται θάλασσα...
Τίποτ' άλλο από θάλασσα...
(Γιώργος Σταυριανός)
Δημοσίευση σχολίου