Δεν θα σας πω πόσο πολύ μου άρεσε το La La Land. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι το la la land δεν γίνεται να αρέσει σε άτομα που δεν έχουν βαθιά αντίληψη των συναισθημάτων,της μουσικής και της τέχνης.
Δεν γίνεται να αρέσει σε άτομα που μεγαλώνουν και ζουν με τα παρταλοτράγουδα της μουσικής βιομηχανίας σε όλες τις εκφάνσεις της (χώρους,ραδιόφωνα,τηλεοράσεις,τύπος κ.λ.π.).
Και δεν γίνεται να αρέσει σε αυτή την κατηγορία των ατόμων όχι απαραίτητα για να γίνει ντε και καλά ένας διαχωρισμός (ο οποίος υπάρχει είτε τον βλέπει κάποιος είτε όχι) με κάποια επικριτική διάθεση.
Αλλά, απλά, διότι οι κεραίες τους δεν είναι γενετικά προγραμματισμένες να φτάνουν ως εκεί. Όπως επίσης είναι λίγο-πολύ και η υπόλοιπη ζωή τους. Όσο φανταχτερή και πομπώδης κι αν δείχνει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Το φινάλε της ταινίας όσο κι αν αφήνει αυτή (δεν θα χρησιμοποιήσω την λέξη γλυκόπικρη) την γλυκιά και αλμυρή γεύση, τη στιγμή που ο πιανίστας παίζει το κομμάτι τους και για όσο αυτό διαρκεί, δείχνει την εκδοχή της εξέλιξης της ζωής τους όπως την είχαν φανταστεί!
Αυτό ακριβώς είναι το La La Land.
Μακάρι να πάρει όλα τα όσκαρ. Γιατί το αξίζει.
Πηγή: Mr Soul Radio
Δημοσίευση σχολίου