Ένα καλοκαίρι αλλιώτικο από τα άλλα

Τα πάντα συνωμότησαν για να χάσει την αίγλη του το φετινό καλοκαίρι από τα τερτίπια του καιρού μέχρι τα παιχνίδια εξουσίας.
Σχεδόν άδειες παραλίες,πρόσωπα προβληματισμένα κρεμασμένα σαν περιοδικά περιπτέρου μπροστά στον δέκτη μιας κατευθυνόμενης τηλεόρασης προσπαθούν απεγνωσμένα να δουν την επομένη μέρα. 
Έτσι παίζοντας το παιχνίδι τους χάνουμε το δικό μας παιχνίδι με την ζωή,την αληθινή ζωή αυτή που δεν μετριέται με χρήματα και εξουσία.
Όπως μια βόλτα την ώρα που δύει ο ήλιος χαζεύοντας το μαγικό δέσιμο του πορτοκαλοροζ,μια βουτιά από ψηλά όπως τότε που ήμασταν παιδιά και βάζαμε στοίχημα ποιος θα κάνει το καλύτερο μακροβούτι.
Απλά καθημερινά πράγματα αλλά πως να τα χαρείς όταν στην ψυχή σου σπέρνουν τον φόβο και την αβεβαιότητα.
Πως να χαρείς την ομορφιά αυτού του τόπου όταν τον λεηλατούν μπροστά στα μάτια σου και εσύ ανήμπορος κοιτάς και περιμένεις μια σανίδα σωτηρίας.
Μαύρισε η ψυχή μου αυτές τις μέρες μαζί της μαύρισε και το καλοκαίρι μου και χάθηκε η γλυκιά αλμύρα του παράτησα το blogging λέγοντας- η χώρα μου βάλλεται από παντού κι εγώ θα μιλάω για καλλυντικά και ομορφιές από την στιγμή που η ασχήμια έχει στήσει τον τρελό χορό της;- έτσι σκεπτόμενη απείχα συνειδητά και όχι κατ΄επιλογήν.
Φτάνει όμως μια στιγμή να αναθεωρήσεις και να προχωρήσεις την ζωή σου όπως εσύ θέλεις και ορίζεις και όχι όπως θέλουν οι άλλοι.
Η δική μου στιγμή ήταν όταν διάβασα τους αφορισμούς του Μάνου Χατζιδάκη -μπορείς να τους διαβάσεις εδώ - με μιας το τοπίο έγινε πιο ξεκάθαρο μέσα μου και το καλοκαίρι μου ξαναβρήκε την γλυκιά αλμύρα του.
Επιστρέφω λοιπόν σ΄αυτά που αγαπώ και με κάνουν ευτυχισμένη κρατώντας βαθιά μέσα μου τα λόγια του Μάνου για να μην ξεχαστώ στον δρόμο.
«Πιστεύω στην υγρασία της νύχτας, στα αγάλματα που ταξιδεύουν μέρα νύχτα μες σε δαπανηρές συσκευασίες και στα κλειστά παράθυρα εργοστασίων που απεργούν. Πιστεύω στη λιτανεία των αυτοκινήτων, στα νευρικά σφυρίγματα ενός εγκαταλειμμένου αστυφύλακα και στην οσμή από σελίδες άκοπες των σχολικών βιβλίων.Πιστεύω στις ποιητικές ανθολογίες,στις διαφημίσεις ταυρομαχιών του ‘35 και στα σημάδια του κορμιού σου που φανερώνουν έρωτα. Τέλος, πιστεύω στο θάνατο της μνήμης και στην ανάσταση των επιθυμιών εν μέσω ρόδων, γιασεμιών και υακίνθων. Και τούτο εγένετο, Αμήν».

Μέχρι την επόμενη φορά να περνάς μαγικά!

Με αγάπη
Cleo

Share:

Δημοσίευση σχολίου

Designed by OddThemes | Distributed by Blogger Themes